head.log

Sytuacja raczej typowa. Leżę w łożku i poczytuję przed snem co nieco. Obok mnie Paulinka – także pocztuje jakieś bajki. W pewnym momencie dochodzi do dialogu-na-4-nogi:

P: Tato, a co ty czytasz?

K: O zwierzętach, czyli o ludziach, bo jesteśmy zwierzętami …

P: …[uśmiech] … zwierzętami?

K: Tak – czy wiesz, że pochodzimy od małp?

P: [chwila zastanowienia, potem śmiech] … tylko mamy mniej kudeł? A małpy od czego pochodzą?

K: Od troche mniejszych futrzaków …

P: A te futrzaki od czego?

K: One od robali pływających w wodzie.

P: A one skąd się wzięły? Z nikąd?

K: one się wzięły z moli chemicznych o których mama uczy w szkole.

Tiaaa … trudny jest los rodzica. Oczywiście mam taktykę obmyślaną na okoliczność – która nastąpi za jakiś czas – pytania „a skąd się wziął Bóg?” ….

(więcej…)

No i dziś Chlipek dopełnił kroplę, która przepełniła :-) Dawno nie spotkałem się z taką porcją zdrowego optymizmu i wiary w ludzi. W taką zwyczajną dobrą wolę, która jest częścią większej całości – która eschatologicznie wierzy, iż jest gdzie miara wszerzeczy – gdzieś tam, Ktoś ma w ręce miarę w której gromadzi czyny małe i mniejsze, aż na końcu nas spotyka sprawiedliwa wypłata. Natomiast przyłapany oczami Marek zanęcił mnie do zagrzebania się w filmotece, która zresztą ostatnio trochę się zaktualizowała przez półoficjalne źródła w postaci DiviXów. Jest ich sporo. No i sporo przemyśleń. Być może przerzucę to w końcu tam, gdzie trzeba. Szczególnie w ostatnich dniach poruszyły mnie dla filmy – jakże różne w naturze, choć zbieżne co do wymowy: swojego optymizmu. Myślę o „Road To Perdition” – to przykład optymizmu dydaktycznego. Oraz „Bezsenności” – to przykład optymizmu opartego na nadziei – na nadziei, że ktoś nie pójdzie naszą ścieżką życia. Że może się zmienić i zrobić to świadomie, a nie przez „przypadek”. No i wiem, że płytą roku 2002 będzie dla mnie „Alkimija” Steczkowskiej. ;->

Spory kawał czasu było tu pusto i dość głucho. Nie umiem jasno powiedzieć, dlaczego? Być może dlatego, że poczułem się oszukany i rozczarowany wydarzeniami z 13 grudnia 2002. i zamknięciem negocjacji z Unią Europejską? Nagle doszedłem tu do wniosku, iż z obozu umiarkowanych euroentuzjastów przeszedłem do – bliżej nie sprecyzowanego – obozu tych-którzy-już-sami-nie-wiedzą-co-począć. Zatem już nie będę nikogo namawiał do głosowania w referendum ZA Unią. A jeśli nawet sam w decydującej chwili skreślę TAK, to zrobię to nie dla siebie, ale raczej dla córki. Być może dlatego, że chwila przerwy na święta Bożego Narodzenia i Nowy Rok sprzjała refleksji i podsumowaniom. Co najmniej tym cichym – w skrytości ducha czynionym. A jednocześnie najgłębszym. Często bolesnym. Także tu – dość zaskakująco dla siebie samego – uznałem, że nie wiem, jaki był rok 2002 dla mnie. Dla mnie jako człowieka – czyli jako ojca, męża, czy osoby nieśmiało starającej się czasami coś samodzielnie tworzyć. Na własną przyciasną miarę. Ale to przecież dość naturalne, iż mając przed oczyma plątaninę rzeczy małych i większych, udanych i totalnie spapranych trudno powziąć tę jedną – wszechograniającą ocenę: „jest dobrze”/”jest źle”. Być może to realizm – że tak, czy siak mamy skrzeczącą rzeczywistość. Być może to tchórzostwo. Być może to słabość chwili. I zastanowiłem się, czy aby brak woli do podjęcia takiej ogólnej oceny to nie jest słabość. I tu się zasmuciłem. A jak mnie dopada coś, co nazywam „smutkiem” to najczęsciej owocuje marazmem i jałowymi gestami. Tak się też stało. Być może dlatego, że zawodowo muszę się dostosować do sytuacji, która jest dla mnie mocno niewygodna – czyli zżycia się z rutyną. W każdym rodzaju zajęć, które mamy do zrealizowania wcześniej, czy później przychodzi rutyna. A to jest zabójcze dla pewności siebie. I nie zawsze jest szansa na przezwyciężenie tego stanu – bo tu tak naprawdę jest się zdanym tylko na siebie. Konkretne – tu i teraz – warunki nie nastrajają pozytywnie. Być może dlatego, iż jakieś kosmiczne a błahe zarazem sprawy wybiły mnie z obranej ścieżki. Ustarki, wady różnych sprzętów są … [nie będę rzucał mięsem]Być może dlatego, że już parę razy przestawiałem spotkanie z przyjacielem z którym nie widziałem się niemal rok. A jesteśmy sobie winni wiele słów, wiele emocji i wiele myśli. To też realna strata.

Pamiętam pierwsze moje zetknięcie z O. prof. I.M.Bocheńskim – gdzieś około drugiego roku studiów. Jeszcze w czasach komunizmu pierwsze broszury (drugi obieg oczywiście) otrzymałem bodaj od Krzysztofa Gurby – ówczesnego wykładowcy metodologii nauk przyrodniczych. Pierwszą taką broszurą było właśnie „100 zabobonów„. Dotąd wracam do tej książeczki. Wbrew pozorom nie jest to banalna lektura. Choć ułożona alfabetycznie – jak swoisty słownik, nie nadaje się do lektury wyrywkowej. Wiele haseł i opracowań nabiera nowego światła tylko w kontekście całości. Wtedy właśnie wychodzą na jaw specyficzne smaczki. Lubię wracać do „Zabobonów”. Może nawet w całości udostępnię to gdzieś w sieci. A teraz na zaostrzenie apetytu – w kontekście święta 11 listopada, parę wybranych haseł: śmierć, tolerancja i patriotyzm.

(więcej…)

Byłem nauczycielem. Czas przeszły jest w tym miejscu właściwy. Otrzymałem mianowanie i pełnię uprawnień. Los sprawił, że zyskałem szerokie doświadczenie: uczyłem w technikach (dziennym i wieczorowym dla pracujących), szkole zawodowej oraz w liceum ogólnokształcącym. To było pouczające – uczyło pokory. Należało dostosować się do diametralnie różnych rodzajów młodzieży: od tych, których wołami należało przeciągać przez (np.) wielozawodową zawodówkę (wielozawodowa = klasa do której chodziły dzieci uczące się różnych zawodów, np. krawcy, fryzjerki i kucharze razem – udręka dla osób odpowiedzialnych za rozkład zajęć w szkole i praktyki zawodowe), a skończywszy na utalentowanych dzieciarach, które były nastawione tylko na wiedzę i dobre imprezy :-)

(więcej…)

Nie chciałem za bardzo pisać o rocznicy ataku terrorystycznego na USA. Śmierć niemal 3 000 ludzi była wielką tragedią dla ich rodzin, przyjaciół i znajomych. I to trzeba uszanować. Jak każdą inną tragedię na świecie (!). Ale wg mnie to na tyle. Nie chciałem pisać o 11.09.2001r. w Nowym Jorku, ponieważ wokół tych wydarzeń dominuje ton, który mi nie odpowiada: otóż nie zgadzam się na traktowanie tej sytuacji w sposób wyjątkowy – tak, jakby śmierć tych ludzi miała jakąś uniwersalnie wyjątkową jakość moralną. Sądzę, natomiast, iż ich śmierć – straszna i niepotrzebna – była tak samo ważna, doniosła, jak każda inna podobna tragedia niosąca śmierć. Przecież ilość nie przechodzi tu w jakość! Nie popadajmy w paranoję! Niemal codziennie media donoszą o rzeziach między jakimiś Tutsi i Hutu, spadających samolotach, wykolejonych pociągach, wyżynaniu Chrześcijan przez Muzułmanów, czy przymusowej sterylizacji Indian lub Tybetańczyków .. itd. itp.

(więcej…)

Jak w piosence Republiki ;-) Sprawa z telefonami komórkowymi mocno przeorała nasze życie. Na pierwszy rzut: życie świeckie. Ale ostatnio przekonałem się, iż także kościół nie jest impregnowany na tę technologię. Oto z okazji pierwszego dnia roku szkolnego byłem z Paulinką na Mszy dla klas młodszych. Świątynia była wypełniona dzieciarnią i ich mamuśkami (tatusiowie, to był margines). Ale ni stąd ni z owoąd słyszę dzwonek telefonu komórkowego – i już jakaś mamuśka nerwowo zaczyna wdzierać się do swojej przepastnej torby podręcznej, aby dorwać stamtąd alarmujący telefon. Widok poniekąd karykaturalny i śmieszny, bo oczywiście paniusia ma ten telefon na samym dnie, więc zanim sięgnie do niego, to trochę jednak trwa, a przy tym już kilkadziesiąt osób zaczyna się rozglądać i szybko lokalizuje pechowca z dzwoniącym telefonem. W porządku – rozumiem, może się taka sytuacja zdarzyć jeden raz, ale na tej Mszy powtórzyła się dobre klikanaście razy (!). Czy ludzie nie mają rozsądku, aby zrozumieć, że kościół to nie jest ich biuro? A jeśli już muszą brać telefon, to wypadałoby włączyć alarm wibratorowy zamiast dźwiękowego.