head.log

Polecam gorąco dokument It Might Get Loud w reż. Davisa Guggenheim’a. Szczególnie ciepło rekomenduję to dzieło fanom rocka gitarowego. Można na żywo obejrzeć w akcji Jacka White’a, Jimmiego Page’a i Dave Evansa – lepiej znanego jako The Edge.

Gdy tylko zasiadłem przed ekranem, poczułem, że obejrzę ten film do końca. Pierwsza scena wciągnęła mnie z butami. Widać w niej, jak Jack White używając może trzech desek, starego druta, butelki Coca-Coli oraz przystawki elektrycznej montuje gitarę i gra na tym ustrojstwie parę efektownych nut. Wszystko to w otoczeniu jakiegoś pastwiska z krowami kręcącymi mordą. White mówi do kamery: kto powiedział, że do gry na gitarze trzeba kupować gitarę?

Poniżej trailer, a następnie napiszę, dlaczego ten film jest świetny.

I następny:
(więcej…)

Całkiem niedawno miałem okazję poznać podwójne wydawnictwo – Dziwny ten świat – opowieść Niemenem, w wykonaniu Janusza Radka. Bez wchodzenia w szeroki opis: polecam szczerze ten koncertowy album!

Coś wspaniałego. Radek pokazuje w pełnym zakresie swój unikalny talent. To nie tylko ciut zmienione covery znanych utworów Mistrza Niemena, to autorska wersja Radka.

(więcej…)

Owszem, słucham polskich bitów. Owszem, kupuję płyty polskich artystów. Do tej grupy należy L.U.C. – postać wybitna na scenie hip-hop. Nie wiem jednak, czy etykieta hip-hop jest właściwa. Mniejsza o to. L.U.C. (Łukasz Rostkowski) to dziwne zwierzę. Zwierzę myślące. Myślące o Polsce i Polakach. Po swojemu. Mniejsza o to. Przy jego muzyce nikt nie wpadnie w pląsy na parkiecie, ani nie zacznie gibać się na boki. Ta muzyka zmusza do myślenia, do wypracowania własnego podejścia. (więcej…)

Wtorek, 17 marca, krakowski klub rockowy Lizard King. Na scenie występuje sekstet Sublokator. Łukasz Jamrozik – bębny, Filip Jarmakowski – saxofon, Tomasz Kosoń – gitara, Marcin Pawlik – bas i teksty, Lohann Ratajczyk – trąbka i śpiew, Marcin Rusek – śpiew, gitara i muzyka.

Usłyszałem ich nagrania może jeden tydzień wcześniej. I codziennie do niej wracałem. Oto jak oni sami opisują swoją twórczość:

Muzyka, do której się przyznajemy to rock alternatywny ze elementami postpunka, miejskiego folku, rocka tradycyjnego i transu. Wyrośliśmy z punkrockowego korzenia, dlatego cenimy niezależność, a muzykę traktujemy, jako obszar absolutnej wolności, w której ograniczają nas jedynie umiejętności, pragnienia i wyobraźnia. Reprezentujemy samych siebie i staramy się to wyrazić za pomocą dźwięków i słów. Bo teksty w utworach Sublokatora odgrywają bardzo istotną rolę.

(więcej…)

Tak, na żywo na koncercie w Krakowie (hala Wisły). Dla mnie to jak dziwna podróż w czasie. Podróż w czasie w tym sensie, że byłem wielkim fanem Marillion na początku ich kariery. Wtedy, kiedy z niezwykłą dynamiką i wiernością tradycji odnowili rocka progresywnego – byli dla mnie reinkarnacją Genesis z okresu Petera Gabriela (czyli do Trick of the tail – włącznie mimo, że tu już pojawił się Phill Collins, jednak to jeszcze było wspaniałe granie art rockowe). Takie właśnie uczucia i myśli towarzyszyły mi, kiedy poznałem album Fugazi, a potem Script… oraz Real to reel. Godzinami mogłem wpatrywać się w okładkę słuchając na okrągło Assassing lub Punch And Judy. To się kiedyś nazywało: płyta z codą.
Niestety płyta Misplaced childhood była jak pomyłka ewolucji. Tu Marillion przestał mnie interesować. Owszem – słuchałem tej płyty razem z moją – wtedy przyszłą – żoną. Jednak to już nie było to. Wkrótce potem Fish opuścił zespół i to był prawdziwy koniec. Nie to, żebym był przekonany, iż Marillion bez Fisha stracił swoją siłę i tożsamość. Aż tak to nie – Misplaced… popełniono jeszcze z pierwszym wokalistą. Tu już było źródło upadku.

(więcej…)