dla wszystkich, lecz nie dla każdego | Krzysztof Kudłacik
Cóż mogę dodać, skomentować – niewiele. Poznałem go osobiście. To chyba jeden z nielicznych Premierów III Rzeczpospolitej, który może być wzorem służby w imię dobra wspólnego.
Zdjęcie poniżej przedstawia mnie z Mazowieckim gdzieś w okolicach lipca 1993r. na spotkaniu z działaczami (ówczesnej) Unii Demokratycznej. Spotkanie było zamknięte, omawialiśmy sprawy związane ze zbliżającymi się wyborami.
Od ładnych kilku dni, co tylko włączę (vel: „otworzę”) radio lub telewizornię, jestem natrętnie molestowany po uszach i oczach wieściami o pseudowyborach na Białorusi. Wont mi z Łukaszenką! Guzik mnie to wszystko obchodzi. Bo niby czemu mam się tym przejmować? Jeśli mieszkańcom Białorusi odpowiada żyć w zamordyzmie postkomunistycznym – ich problem. Czemu nasze media się tym tak podniecają? Czyżbyśmy wrócili do czasów Józefa Piłsudskiego i marzeń o inkorporacji Białorusi i Ukrainy? NIe mamy w tym interesu politycznego. Żadnego. Jeśli już to wyłącznie sanitarny (grypy, inne zarazy, AIDS, mafia i wszelkiej maści bandyctwo) i gospodarczy.
Wczoraj obejrzałem wreszcie po raz pierwszy nowy program T.Lisa „Co z tą Polską?„. W ten sposób skompletowałem sobie menu – Olejnik „Prosto w oczy”, Lis i Jacek Żakowski „Summa zdarzeń„. I spotkało mnie miłe zaskoczenie – to dobry program publicystyczny.
Jasper National Park – czyli Rafał w kraju pachnącym żywicą.
<%image(20041005-rrak-1.jpg|422|563|Jasper National Park z Rafałem)%>
Być może to kwestia wieku, a być może dodatkowo sprawa pewnego etapu drogi życiowej, ale wracają do mnie pasje, zajęcia, które napędzały mnie w młodzieńczym wieku lat nastu. I to jest swoją drogą świetne. Od chyba dwóch lat wraca muzyka. A od końca kwietnia znów zacząłem się bawić w akwarium.
Udział w imprezach pożegnalnych uświadamia mi jedno: że warto przyjaźnić się z ludźmi, bo mogą odejść – zniknąć z widnokręgu. Tak było w przypadku Łukasza. Spotkałem go gdzieś dwa lata temu – prowadził od strony IT mój ówczesny projekt. Od razu zwrócił moją uwagę. Nie często spotyka się ludzi tak otwartych, szczerych i błyskotliwych.
<%popup(20040804-klodzko-twierdza-1.jpg|563|424|Twierdza kłodzka)%> Oczywiście musiałem moim dziewczynom pokazać twierdzę kłodzką. Ale poniekąd było to pewne rozczarowanie – chyba większe dla mnie niż dla nich. Oto byłem w twierdzy w latach 80tych ubiegłego wieku (jak to brzmi!) i pamiętam, że z dobrym przewodnikiem mogliśmy obejrzeć spory kawałek samej twierdzy: sporo ekspozycji, wystaw, ilustracji, eksponatów ściśle powiązanych z barwną przeszłością tego kompleksu obronnego. A dziś? Dziś są bodaj dwie sale w tym jedna poświęcona warowni – mocno zaniedbana: wiele eksponatów nosiło ślady zalania wodą lub stęchnienia. Druga to wystwa szkła! Bo przecież malutkiej i zakurzonej salki z historią lokalnego pożarnictwa nie warto wspominać.
Udało mi się spełnić małe marzenie: odwiedziłem z rodzinką Kotlinę Kłodzką. Wcześniej bywałem tam bądź jako uczeń na wycieczce szkolnej bądź jako opiekun takowych eskapad. Miniony wyjazd z rodzinką był trzecią czy czwartą moją tam wizytą. I było naprawdę wspaniale.