head.log

Wczoraj odgrzebałem bootleg Steve Ray Vaughan’a z jego występem na jakimś festiwalu we Włoszech.
I słuchając tych nagrań uświadomiłem sobie, że to chyba jedyny muzyk rockowy/bluesowy, którego śmierci dotąd nie umiem zaakceptować.

Słuchałem go od początku, jak tylko jego płyty zaczęły się pojawiać w Polsce – bodaj za sprawą Antka Piekuta i Janka Chojnackiego (wtedy w Trójce). Teksański, biały blues zawsze mi odpowiadał – nawet bardziej niż czarne synkopowanie rodem z Chicago. SRV był genialnym muzykiem – technicznie nie ustępował Hendrixowi, ale niestety miał pecha pod względem autorskim: nie umiał znaleźć sobie dobrego autora, który pisałby muzykę w której mógłby pokazać wszystkie swoje talenty.
Zatem ścieżka jego solowej kariery była raczej kręta, a krytycy dość cierpko oceniali jego studyjne dokonania. Ale wystarczyło posłuchać go na żywo i już zyskiwało się poczucie, iż oto mamy do czynienia z nieprzeciętnym talentem. Szczególnie widoczne to było, gdy wykonywał covery – np. Superstition (S.Wonder) czy hendrixowski Voodoo Child (Slight Return).

(więcej…)

Przelotem przeleciałem lotem koszącym nad http://bronikowski.com/ i skusił mnie ten bajer :)
Zatem okazało się, że najpierw – istnieje foobarowy wtyk do tej zabawy a potem okazało się, że to to działa: http://www.last.fm/user/empiryk/!

Jak na chwilę obecną, to podoba się….

Wtyczka foobarowa wysyła dane utworu tuż po jego rozpoczęciu i na końcu (sygnały, że 'właśnie słucham’ i potem 'już zakończyłem słuchanie’) – a ponadto: mają jakiś system tagowania …. choć muszę trochę poczytać, czy ONE mnie nie śpiegują z tą muzą, którą sobie zapodaję do uszu.