Owszem, słucham polskich bitów. Owszem, kupuję płyty polskich artystów. Do tej grupy należy L.U.C. – postać wybitna na scenie hip-hop. Nie wiem jednak, czy etykieta hip-hop jest właściwa. Mniejsza o to. L.U.C. (Łukasz Rostkowski) to dziwne zwierzę. Zwierzę myślące. Myślące o Polsce i Polakach. Po swojemu. Mniejsza o to. Przy jego muzyce nikt nie wpadnie w pląsy na parkiecie, ani nie zacznie gibać się na boki. Ta muzyka zmusza do myślenia, do wypracowania własnego podejścia. (więcej…)
Budynek charakterystyczny i widoczny dla każdego przejeżdżającego przez miasto – (dawniej) główna brama wjazdowa do Andropolu. W zasadzie także główna brama wejściowa dla pracowników. Portiernia z zapleczem były na parterze. Na piętrze i częściowo na parterze były pomieszczenia klubowe – na parterze jest całkiem ładna sala wykładowa. Na piętrze klub składał się z klubokawiarni/restauracji NOT (Naczelna Organizacja Techniczna – dla przypomnienia). Na poddaszu, czyli na drugiej kondygnacji były pomieszczenia swego czasu zajmowane przez klub brydżowy przy AZPB.
Doskonale pamiętam, jak wiele razy będąc uczniem podstawówki czekałem na portierni na ojca, który był w pracy. W nocie jadałem obiady, bawiłem się na zabawie sylwestrowej oraz na szkolnych studniówkach (już jako nauczyciel). A przez jakiś rok z okładem razem z moim kolegą Jasiem Babińskim uczęszczaliśmy do szkółki brydżowej.
Obecnie budynek stoi pusty. Portiernię zlikwidowano wraz z Andropolem. Jakoś rok temu zamknięto także NOT. W podobnym czasie zlikwidowano także punkt Optyk, który zajmował jedno z pomieszczeń na parterze.
Zdjęcie pokazuje budynek od strony terenu zakładu, czyli przeciwnym niż ulica – za budynkiem znajduje się główna ulica przelotowa przez miasto, ul.Krakowska. Po drugiej stronie ulicy jest główny budynek – niegdyś – drugiego największego zakładu produkcyjnego w mieście Wytwórni Silników Wysokoprężnych Andoria. Ale to temat na inną okazję.
Czytam regularnie Roberta Gwiazdowskiego. Właśnie trafiłem na cudny jego cytat z Balpha Eubanka odnośnie kultury wysokiej vs. kultura niska, popularna:
Powinno istnieć prawo ograniczające nakład jednej książki do dziesięciu tysięcy egzemplarzy. To otworzyłoby rynek literacki na młode talenty, świeże pomysły i twórczość niekomercyjną. Jeśli zabroni się ludziom kupować miliony egzemplarzy tego samego szmelcu, będą zmuszeni kupować lepsze książki
Mniej więcej raz w tygodniu przyjmuję do organizmu jakiś dostępny power-drink. Im bardziej badziewny i mniej znany, tym lepiej. Dziś trafiłem w sklepie na dwie puszeczki jedna obok drugiej – jedna dla kiboli Cracovii, druga dla kiboli Wisły Kraków. Tych ostatnich było już niewiele, kupiłem w zasadzie ostatnią puszkę.
Oświecił mnie kolega bardziej biegły w topografii klubowej – Bronowice, gdzie mieści się sklepik z płynami energetyzującymi to teren Wisły….
Dodam dla jasności, że obydwa płyny są produkowane u jednego i tego samego producenta. Ciekaw jestem, czy ten patent sprzedażowy sprawdza się?
Dziwny jest bieżący 2009 rok urlopowy. Chyba jak nigdy dotąd różne losowe (głównie rodzinne) potrzeby spowodowały, że cały urlop wyciekł mi – kap, kap – między palcami. Nawet ostatnia porcja, jaką zaliczyłem – bodaj cztery dni – spędziłem na malowaniu drzwi w które zainwestowała Najlepsza Z Moich Żon.
