head.log

W minioną sobotę byłem z rodziną na mszy św. odprawionej w 25 rocznicę objęcia urzędu kardynalskiego przez kard.Franciszka Macharskiego. Msza została przygotowana przez bodaj pierwszy rocznik krakowskiego Wyższego Seminarium Duchownego dla którego właśnie Macharski był przełożonym Seminarium. Kilkunastu księży wyświęconych w 1977 postanowiło uczcić 25lecie panowania tego Księcia Kościoła. Macharski przyjął zaproszenie i o 11tej w minioną sobotę odprawił mszę w Andrychowie.

Nie było nas wielu w kościele św.Macieja – znacznie poniżej 100 osób. Mszy nie nadano specjalnego rozgłosu. I to może dobrze. Czekaliśmy na homilię kardynała. I nie zawiódł. Jego słowa były proste, trafiały w sedno, wyważone i przyjacielskie. Mówił o miłości i poświęceniu, którym trzeba mierzyć miłość. I – co szczególne – mówił do wszystkich nas i każdego z osobna. To także wyróżnik jego niezwykłej haryzmy. To była trzecia lub czwarta msza Macharskiego wktórej miałem okazję uczestniczyć. I jak poprzednie była przeżyciem duchowym. Bodaj tylko biskup Życiński umie wywoływać takie napięcie i skupienie wśród słuchaczy. To się nazywa haryzma. Duchowa siła, która przyciąga. „Przyciąga” a nie zniewala czy przymusza. Tacy ludzie mają klucze do skarbnicy mądrości Kościoła.

I byłem tam wspólnie z żoną i córką. I to było wspaniałe.