head.log

Z powodu uziemienia w domu, miałem okazję na bieżąco oglądać nasze siatkarki na Mistrzostwach Europy w Turcji. Nie szczędziły nam emocji. Ale końcowa radość jest zadośćuczynieniem. Dziewczyny Niemczyka odniosły realny sukces: zapracowały na niego ze wszech miar. Zwyczajnie: to mistrzostwo kontynentu należało im się, bo są najlepsze.

Oczywiście były tam lepsze i gorsze okresy. Ja chyba najbardziej przeżyłem mecz z Włochami i Niemcami. W mojej ocenie z Włoszkami mieliśmy niepowtarzalną okazję uziemić byłe mistrzynie, ale rozegraliśmy chyba jeden z najgorszych meczy – w najważniejszych momentach zawiodło to, co wcześniej sprawdzało się: stalowe nerwy i punktowanie błędów przeciwniczek. Zaś mecz z Niemkami to niemal skrótowy przegląd tego, co było najlepsze i najgorsze w polskiej drużynie. Najgorsze: momenty słabości, kiedy przeciwniczki seriami zdobywały punkty, bo nie funkcjonowała zagrywka, odbiór a blok był dziurawy jak stary płot. Najlepsze: maksymalne sprężenie woli walki i umiejętności, dzięki czemu udawało się wychodzić z najgłębszych zapaści i odrabiać wielopunktowe straty. Ukoronowaniem był tiebreak, gdzie na zimno i z wyrachowaniem (stalowe nerwy!) osiągnęliśmy przewagę i nie odpuściliśmy jej już do końca. Owszem, owszem … wiem, że jeden punkt otrzymaliśmy gratis od tureckiego sędziego liniowego, ale jestem przekonany, iż nawet gdyby ten punkt nam uciekł, to wygralibyśmy ten mecz. „Bo jesteśmy najlepsze…!” – jak wysapała zmęczona Glinka po meczu. Ten komentarz jest ważny: dziewczyny zostały motywacyjnie świetnie poukładane przez trenera. One zwyczajnie wierzyły w siebie. Tego właśnie zabrakło męskiej reprezentacji pod wodzą Wspaniałego.

Innym topowym fragmentem był dla mnie lapsus komentatorów EuroSportu w czasie przerwy technicznej w (bodaj) pierwszym secie meczu z Niemcami: „Ale gra Niemek jest prosta, jak konstrukcja cepa! […]” – powiedział Drzyzga myśląc, że jest już poza wizją i fonią, bo EuroSport puszcza właśnie reklamy!