dla wszystkich, lecz nie dla każdego | Krzysztof Kudłacik
Jedna z kluczowych rzeczy stanowiących istotę fotografii w moim rozumieniu, to chęć zachowania pamięci. O tym opowiada „Rite of Passage” film oraz cykl fotografii w których Maggie Steber fotografuje swoją matkę pochłanianą przez chorobę i zmierzającą do końca ziemskiego bytowania.
Polecam:
Via: http://lightbox.time.com/2012/06/11/maggie-steber/
Czytelnicy mojego bloga wiedzą, że fotografuję. Moje prace można obejrzeć na stronie http://strobista.pl lub klikając odpowiednią pozycję w menu głównym bloga. W portfolio oczywiście używam silnika WordPress z tematem (motywem) Photo-Biyori LT 3.0.3. Niestety motyw jest chyba sprzed dwóch lat i nie jest dalej rozwijany oraz nie posiada wsparcia. W innym miejscu – portfolio fotograficznym mojej córy Pauliny http://akysz.pl/fotografie/ korzystam z tematu AutoFocus II Pro Theme. Za ten motyw musiałem zapłacić.
Niestety żaden z obydwu wymienionych tematów nie zadowala mnie w pełni. Szukałem i szukam darmowych tematów WordPress, które nadawałby się do potrzeb prezentowania fotografii i dotąd nie znalazłem. A szukam chyba ponad dwa lata. Być może jestem zbyt wymagający? A być może coś mi umknęło i wymarzony motyw już jest? Wybaczcie na razie, iż pominę bardzo długą listę motywów, które testowałem. Szkoda czasu.
Dlatego pomyślałem, żeby spisać listę funkcji, wymagań, jakie spełniać powinien wymarzony motyw portfolio opartego na WordPress.
Czerwoni Kmerzy władali Kambodżą przez cztery lata (1975-79). W tym czasie zabili ponad milion ludzi. Jednym z najsłynniejszych obozów kaźni był S-21 na przedmieściach Phnom Penh – dawna szkoła Tuol Svay Pray. Szacuje się, że zamordowano tam 14 000 ludzi – tylko siedmiu więźniów S-21 przetrwało pobyt w mordowni Kmerów. Zbrodniarze okazali się bardzo skrupulatni: nie dość, iż spisywali stenogramy przesłuchań, ale także fotografowali więźniów. Niemal wszystkie wykonane wtedy zdjęcia przechowały się do naszych czasów. Zebrano je na stronie http://www.tuolsleng.com/
Zdjęcie poniżej głęboko mną wstrząsnęło:
Każdy, kto zetknął się z moimi pracami fotograficznymi wie, że uprawiam szeroko rozumianą fotografię pozowaną. Moja metoda pracy z modelami jest bardzo prosta i zdroworozsądkowa. Otóż zanim umówię się z kimś na pozowanie, najpierw chcę spotkać się na żywo, żeby opowiedzieć, jak pracuję i odpowiedzieć na wszelkie możliwe pytania. Zanim kogoś sobie wyobrażę jako modela w określonej roli, określonym stylu, klimacie, otoczeniu itd. muszę zobaczyć żywego, z krwi i kości człowieka. Usłyszeć jego głos, zobaczyć mowę ciała. Dopiero to uruchamia moją wyobraźnię.
Podczas takiego spotkania zwykle (między innymi) wyjaśniam, na czym polega udana sesja fotograficzna?
Jedno z moich fotograficznych marzeń z dzieciństwa: polaroid. Zapewne dlatego, że miałem jakieś bardzo silne skojarzenie polaroidu z krainą miodem i mlekiem płynącą – Ameryką. Polaroid to był super luksus, niedostępny chyba nawet w najlepszych Pewexach. Potem z czasem lepiej uświadomiłem sobie rolę tego medium w rozwoju fotografii. Ostatnio natomiast zaintrygowała mnie teoria, iż rynkowe zwycięstwo fotografii cyfrowej nad analogową to właśnie efekt połączenia zalet polaroidu z usunięciem rzekomych wad fotografii analogowej. Bo przecież fotografia cyfrowa to fotografia natychmiastowa, ale obywa się bez fizycznego, namacalnego analogowego materiału kliszy! Owszem, sama firma Polaroid z fotografią nie ma niestety już wiele wspólnego – ale siła i magia tej fotografii pokazała się przez Project Impossible, który kontynuuje produkcję klasycznych materiałów natychmiastowych.
Na szczęście Fuji z powodzeniem nadal produkuje materiały natychmiastowe instant pod marką Instax. Więcej: to nie tylko same materiały światłoczułe, ale również aparaty – seria Fujifilm Instax 100/210 (rozmiar kliszy 6×10 cm) a także wersja mini mini 7/25/55i (rozmiar kliszy 6×4,5 cm). Wedle doniesień prasowych produkty Fuji Instax doskonale sprzedają się na rozwiniętych (cyfrowych!) rynkach USA i Japonii.
Po długich miesiącach polowania, nabyłem Fujifilm Instax 100!
Sporadycznie zaglądam do szuflady z napisem „Artysta fotograf” – w zupełności zadowalam się oglądaniem prac fotografów. Ale dziś wyjątek od tej reguły. Wyjątek ze względu na subtelne ujęcie światła w pracach Claudio Santambrogio http://csant.info
Wybrane próbki:
Fotograf z Brazylii, z Rio De Janeiro http://www.photobrazil.com. Wspaniały dokumentalista uczulony na kwestie społeczne, ale jak się wydaje unikający moralizatorstwa.
Praca poniżej z cyklu o katolicyzmie brazylijskim. Zwracam uwagę na wspaniałą relację kobieta z planu pierwszego vs. figura w tle. Niesie to wspaniale tę fotografię. Do tego hipnotyzujące oczy kobiety dopełniają całości. Zdjęcie mocno syntetyczne.
To jedno z tych zdjęć, które zapadły mi w pamięć na zawsze. Potężna siła przekazu emocji wręcz fizycznie emanuje z kadru. Do tego doskonałość kompozycji zbudowanej na planie pierwszym – chłopiec z pistoletem – oraz na jego hipnotycznej relacji do kolegi.
Właśnie dlatego Wiliam Klein obok G.Winogranda, to jeden z moich ulubionych fotografów.
