head.log

Jedno z moich fotograficznych marzeń z dzieciństwa: polaroid. Zapewne dlatego, że miałem jakieś bardzo silne skojarzenie polaroidu z krainą miodem i mlekiem płynącą – Ameryką. Polaroid to był super luksus, niedostępny chyba nawet w najlepszych Pewexach. Potem z czasem lepiej uświadomiłem sobie rolę tego medium w rozwoju fotografii. Ostatnio natomiast zaintrygowała mnie teoria, iż rynkowe zwycięstwo fotografii cyfrowej nad analogową to właśnie efekt połączenia zalet polaroidu z usunięciem rzekomych wad fotografii analogowej. Bo przecież fotografia cyfrowa to fotografia natychmiastowa, ale obywa się bez fizycznego, namacalnego analogowego materiału kliszy! Owszem, sama firma Polaroid z fotografią nie ma niestety już wiele wspólnego – ale siła i magia tej fotografii pokazała się przez Project Impossible, który kontynuuje produkcję klasycznych materiałów natychmiastowych.

Na szczęście Fuji z powodzeniem nadal produkuje materiały natychmiastowe instant pod marką Instax. Więcej: to nie tylko same materiały światłoczułe, ale również aparaty – seria Fujifilm Instax 100/210 (rozmiar kliszy 6×10 cm) a także wersja mini mini 7/25/55i (rozmiar kliszy 6×4,5 cm). Wedle doniesień prasowych produkty Fuji Instax doskonale sprzedają się na rozwiniętych (cyfrowych!) rynkach USA i Japonii.

Po długich miesiącach polowania, nabyłem Fujifilm Instax 100!

Sprzęt okazał się sprawny, choć wymaga baterii AA o dużej pojemności, bo bydle ma apetyt na zasilanie. Jednak czar materiału natychmiastowego jest silny: to niezwykłe uczucie patrzeć na niedużą błyszczącą karteluszkę, gdy ona na twoich oczach zmienia się pokazując prawdziwe i charakterystyczne zdjęcie! To część magii fotografii analogowej.

I wiecie, kto u nas w rodzinie stał się największym entuzjastą polaroida? Ku mojemu zdziwieniu: Najlepsza Z Moich Żon!

A tutaj próbka losowa polaroidów autorstwa Andy Warhola – czar lat 70tych w pełnej krasie!