head.log

Gdyby mi ktoś opowiedział podobną historyjkę, to raczej nie dałbym jej wiary. Ale tym razem już sam naocznie się przekonałem, że różnice między chłopcami i dziewczynkami – lub jak kto woli: kobietami i mężczyznami – są głębsze niż sugeruje to intuicja. Mam córkę i synka, więc sam widzę.
Powiedzmy krótko: chłopcy mają siusiaki, a dziewczynki nie. Zgadza się? Zgadza. Więc w czym rzecz?

Otóż chłopcy mają jeszcze samochodziki.

Dzieciaki odkrywają swoje ciało. Odkrywają, że mają nóżki, że mają stopy z paluszkami. Chłopcy odkrywają około roku, iż mają siusiaki. Po tym odkryciu znajdują brzuszek i dziwne coś w środku – pępek.
Kacperek jest na etapie pępka. I samochodzików.

Dotąd raczej bezrefleksyjnie i naiwnie przyjmowałem, że różnice mentalne między płciami to w znacznej mierze wynik wychowania – chłopcy widząc innych chłopców, chcą się bawić tymi zabawkami, co oni i w podobny sposób. Ważna w tym rola rodziców i ról społecznych, jakie przekazują dzieciom. W pewnym sensie to wszystko prawda. Spór psychologiczny między natywistami a zwolennikami wpływu środowiska (wychowania) nigdy żywiej mnie nie obchodził. Przyjmowałem, iż nawet dziewczynkę można wychować i ukształtować na chłopczycę.

Jednak to, co widzę w przypadku Kacpra zadaje kłam tym przeczuciom. Chłopak ma prawdziwego hopla na punkcie maszyn i samochodów. I dzieje się to kompletnie bez jakiejkolwiek zachęty z naszej strony. Więcej – w domu nie było jakichkolwiek zabawek typu samochodzik: wystarczyła wizyta u znajomych, którzy mają sześciolatka i rozpoczęła się miłość od pierwszego wejrzenia: samochodziki.
Samochodziki stały się ważniejsze od siusiaka – ileż można naciągać go i szarpać?.
Dopiero teraz Kacper ma jeden samochodzik strażacki (10 cm), jedną wielgachną wywrotę w której sam się mieści i jedną malutką lokomotywę. Ale to nie tylko sprawa samochodzików – tu chodzi o wszelkie mechanizmy typu maszyna. Jest zatem pralka – może stać przy niej dłuuugo i naciskać guziki lub wpatrywać się w wirujący bęben. Jest piec centralnego ogrzewania. Są przenośne odbiorniki radiowe. Są obydwa komputery – komputer siostry i taty (ciekawe, jak długo wytrzymają klawiatury i myszki?). Jest filtr kubełkowy akwarium (tu: Fluval 204). Są zegarki naręczne i budziki biurkowe. Ostatnio zostało odkryte żelazko z kilkoma przyciskami. Oczywiście są piloty. Dużym powodzeniem cieszy się malakser w którym mama przygotowuje ulubioną zupkę Kacperka. Ufff… pewnie jeszcze parę rzeczy mógłbym wymienić, ale sądzę, że wiecie, co mam na myśli.

Muszę wspomnieć o spacerach do garaży, gdzie odbywa się rytualne klepanie po oponach i wysiadywanie za kierownicą wraz z szarpaniem przekładni, manetek i pokręteł. Sam widok pojazdu – dowolnego – powoduje gwałtowną reakcję: gaworzenie – brym brym brym i skręt w kierunku dostrzeżonego obiektu – naprzód marsz!

Jego cały behaviour jest zupełnie inny niż Paulinki. Paulinka była uważna i skrupulatna: potrafiła dłubać paluszkiem w oku lali do znudzenia. Kacper po chwili takiej frajdy już szuka nowych bodźców – przerzucanie zabawek z lewa na prawo, wkładanie i wyciąganie zabawek mniejszych z zabawek większych, makabryczne hałasowanie łyżkami, garnkami i wszelkimi innymi naczyniami kuchennymi itd. Innymi słowy – on szuka głównie akcji i zaangażowania.

Reasumując: chłopaki mają wbudowane fabrycznie zainteresowanie mechanizmami wszelakimi ze szczególnym uwzględnieniem pojazdów. Nie wierzycie? Sprawcie sobie chłopaczka. :)