head.log

… to był VW Golf II, czerwony, 5D, z silnikiem 1.6 litra, poczwórne reflektory przednie, produkcja (bodaj) marzec 1990r. – czyli końcówka produkcji, tuż przed premierą wersji III.

Zdjęcie za Things Organized Neatly: http://42.pl/u/2×08

Był niesamowicie pakowanym pojazdem. Woziłem w nim cuda. Kiedy był mocno dopakowany, to charakterystycznie osiadał na tylnej osi i zadzierał przód. Moja wersja miała jednoczęściowe szyby w drzwiach kierowcy i pasażera – czyli nie było charakterystycznego trójkątnego małego okienka nawiewowego. To właśnie ten pojazd był przedmiotem rabunku – pierwszego, jaki w życiu mi się przydarzył. W centrum Krakowa, w biały dzień, w środku dnia – ktoś robił szybę i wyrwał radio. Mało się nie popłakałem z wściekłości – świetny, zaawansowany model Panasonica na którego zbierałem chyba trzy miesiące. Miałem jednak farta, bo prezes w firmie w której pracowałem trochę przejęty moim losem zrefundował mi to radio. Szybę musiałem kupić sobie sam.

Kochałem jego klasyczne cztery reflektory przednie – nie mógłbym jeździć modelem z pojedynczymi, prostokątnymi, które były brzydkie jak noc. Jego główna wada eksploatacyjna, jak się ujawniła była przypadłością końcówki produkcji VW Golfa II – chodziło o wtrysk. Otóż Golf potrafił bez żadnej zauważalnej przyczyny, ani regularności nabrać jakichś niewyobrażenie wysokich obrotów: jakby silnik chciał wyrwać się z mocowań. Nie było innej rady, jak zatrzymać się, zgasić motor i ponownie go włączyć. Elektromechanik, którego odwiedziłem ocenił, że on nie jest w stanie zabrać się za ten wtrysk paliwa, bo jest on na tyle nietypowy, iż nie ma do niego zadowalających części. No cóż – jak kończy się produkcję jakiegoś samochodu, to wkłada się do niego co tylko zalega w magazynach. Stąd dziwne i nietypowe rozwiązania.

Drugą rzeczą z którą przyszło mi się się zmagać, to była podsufitka. Upierdliwa sprawa niezwykle. Otóż pewnego bardzo upalnego lata podsufitka zwyczajnie zaczęła się odklejać od przodu opadając na głowy kierowcy i pasażera z przedniego fotela. Zakupiłem jakiś dwuskładnikowy klej epoksydowy i zacząłem to podklejać. Klej nie należał do szybkoschnących i po posmarowaniu musiałem przynajmniej dwoma tyczkami mocno dociskać cholerną podsufitkę, żeby klej chwycił. To były czasy jeszcze przed natychmiastowymi kropelkami.

Samochód sprzedałem po około czterech latach jazdy. I dotąd wspominam poczciwe bydlę z sentymentem.