head.log

Nitkę przyniósł do firmy Grzesio Kwolek. Wedle jego zeznań, kotek gdzieś szwendał się opuszczony i zagubiony w śmietniku. Był już wyraźnie wychudzony, ale jak na dwu-trzymiesięcznego szkraba całkiem odważny i dziarski. Jednak Grzesiek nie mógł się zaopiekować na stałe zwierzakiem. I tu zaczęła się moja rola.

Postanowiłem zabrać kotkę do siebie. Sama podróż była już niesamowita. Prowadziłem samochód i na początku kot był w kurtce za pazuchą. Ale jak się rozgrzał, zaczął się wiercić i po 20 minutach już był na zewnątrz – w kabinie. Początkowo wybrał sobie oparcie fotela i moje prawe ramię. Taki widok zdziwił paru kierowców w samochodach sotjących obok w korku. Sam się zdziwiłem. Ale ostra jazda zaczęłą się kiedy po opuszczeniu granic Krakowa zacząłem się rozpędzać na dwupasmówce myślenickiej, a kotek opuścił oparcie fotela i zaczął zwiedzać podłogę – w panikę wpadłem, kiedy zaczął się wciskać pod pedały!

Potem już w domu był konkurs na imię dla kotki. Ponieważ była wychudzona i uwielbiała skasać an firanki, przeforsowałem imię: „Nitka”. I tak zostało.