head.log

To jest dzień szczególny. <%popup(20040129-38.jpg|254|336|38 do przodu)%>. Ja mam dość urozmaicone odczucia co do bycia w tym wieku. Bo przecież czuję się jak drudziestolatek. A jednak czuję – może nie „ciężar” – ale na pewno rozmiar doświadczenia: życiowego, zawodowego, obywatelskiego, emocjonalnego itd. Z drugiej strony jest wspaniała córa, która samą swoją obecnością przypomina o tym, że czas płynie.

Jest jednak coś, co czuję zdecydowanie i mocno. Otóż zmienia się mój stosunek do wspomnień. Sukcesywnie i trwale stają się cenne. Z sporym poruszeniem jestem w stanie wspominać coś co było …. już parę lat wstecz. I to jest silne wrażenie: kolekcjonuję wspomnienia. I to właśnie odróżnia mnie od dwudziestolatka. Oczywiście można całość trywializować i zamykać w naczyniu z nalepką „za moich czasów to było tak i tak„, ale naprawdę nie o to chodzi. Tu jest coś całkiem innego – wspomnienia nie są (być może: „nie są jeszcze”) biernym przedmiotem, który służy tylko przyjemności kontemplacji (choć są i takie wśród nich). Tu wspomnienia są aktywnym czynnikiem wpływającym na to, co jest tu i teraz. Uczę się i często rzeczywiście umiem wydajnie wykorzystywać doświadczenia do oceny aktualnej sytuacji. Być może to jest znamię pewnej dojrzałości. Ma to swoją cenę. Niekiedy nawiedzają mnie lęki: o najbliższych, o los Paulinki, o pracę, o zdrowie itd. To także obajw raczej nieobecny u dwudziestolatka. Naturalnie – przyjmuję to z całym dobrodziejstwem inwentarza. To część odpowiedzialności.

Ale przec cały ten czas są sytuacje, które nieodmiennie powodują moje zakłopotanie: nie umiem przyjmować życzeń urodzinowych ;)