head.log

Sami rozumiecie, muszę napisać parę zdań o zakończonych właśnie w Austrii Mistrzostwach Europy w piłce ręcznej. Muszę. Muszę, bo kocham Wentę i jego zawodników. Celowo piszę to dzień po zakończeniu turnieju, aby nie dać się zwieść emocjom i poszukać chłodniejszego spojrzenia.

Najpierw rzut oka na opinię publiczności – sondaż w onet.pl:

Jak widać większość uważa, że odnieśliśmy sukces zajmując czwarte miejsce. W obiektywnych kryteriach tak zapewne jest, bo nigdy dotąd na Mistrzostwach Europy nie doszliśmy tak wysoko. Ale… kurcze, zawsze jest jakieś ale!

Odnotujmy, że 22% respondentów uważa, iż wznieśliśmy się na wyżyny – czyli to było maksimum naszych możliwości. Że to niemal cud to czwarte miejsce.

Dla sportowca jednak miejsce czwarte to miejsce fatalne. To tak, jakby lizać cukierka przez szybę. To na tym miejscu można mieć kaca moralnego – było się o krok, ale czegoś niewielkiego zabrakło.

Osobiście po dłuższym namyśle wybrałem odpowiedź zawiedli – 19%.

Odpowiedziałem tak, a nie inaczej, bo wierzę, że ta drużyna pod tym dowództwem Wenty mogła spokojnie walczyć o złoto. Są na tyle dobrzy. Wynik poza podium jest przegraną tak, jak przegraliśmy dwa ostatnie spotkania. Dlaczego piszę o przegranej i zawodzie?

Moim skromnym zdaniem, przyczyny są następujące. Przegrana z Chorwacją w wyniku działań sędziów z Norwegii. Coś mi mówi, że zwyczajnie ten mecz był wydrukowany. Uwaga – ja nie usprawiedliwiam postawy polskich zawodników. Przeciwnie! Sądzę, iż jakby zagrali na swoim odpowiednio wysokim poziomie, to nie musieliby się oglądać na sprzedajnych sędziów. Ale tego nie zrobili i potem karygodne zaniedbania (jak sądzę – świadome i celowe) sędziów skutecznie sprawę zamknęły. I w drugą stronę – nie chcę umniejszać wartości sportowej Chorwatów, bo w meczu z nami zwyczajnie zagrali świetny mecz i byli lepsi. Ale oczekuję, że to my powinniśmy przeważyć szalę zwycięstwa już w pierwszej połowie! Po cóż innego Wenta z drużyną pojechali dwa tygodnie wcześniej na towarzyski turniej do Chorwacji? Właśnie po to, aby spotkać się z gospodarzami w finałowym meczu i lepiej poznać ich dyspozycję i sposób gry – aby właśnie w takim meczu jak sobotni półfinał pokonać Chorwatów.

Druga przyczyna – słabsza postawa niektórych zawodników, w szczególności chodzi o rzucających z drugiej linii. Albo wprost – Karol Bielecki zawiódł. Grał za słabo, za mało rzucał, źle podawał (przechwyty piłek po jego podaniach!). Samym Szmalem na bramce nie można wygrywać spotkań z tak trudnymi rywalami!

Trzecia przyczyna – błędy Wenty. Przegraliśmy dwa kluczowe mecze także dlatego, iż nie umieliśmy sobie łatwo poradzić z wysoką obroną, np. 3-2-1. Oznacza to, że drużyna nie miała planu na takie ustawienia. Tego widocznie nie ćwiczono, ani nie omawiano dość dobrze. Zmiana naszej gry następowała dopiero po przerwie, gdy przeciwnik już prowadził i musieliśmy gonić wynik. Jeszcze inaczej – gra na koło: podanie na koło, wejście drugiego zawodnika na koło – zawodziła.

Zrozumcie mnie dobrze: nie promuję narzekactwa, ani nie wieszam psów na Wencie i jego zawodnikach. Nie jestem ślepy i widziałem niesamowite zaangażowanie tych wspaniałych sportowców. Ze sportów drużynowych to obok siatkówki nasz najlepszy towar klasy światowej. Nadal uważam, że tak jest mimo słabej postawy na minionych ME. Jednak zważywszy doświadczenie tego zespołu oraz jego mentalne pozytywne nastawienie uważam czwarte miejsce za zawód. Stać ich na więcej!