head.log

Oto nadchodzą – już trwają w zasadzie – moje ulubione święta Wielkiej Nocy. Od zawsze ten święty czas urzekał mnie właśnie swoim sakralnym charakterem. I to było szczególne sacrum – o wiele czystsze niż np. Boże Narodzenie. Jak dla mnie to właśnie Wielkanoc objawiała moc świętości – zwłaszcza, że pewnych pierwiastków świeckich jest tu raczej niewiele, bo Kościół zdecydowanie akcentuje tu religijną naturę tego czasu. Mniej zwraca się uwagę na powszechną już u nas (niestety) gorączkę zakupów, objadania się, leniuchowania itd. Tak widzę to święto. Towarzyszy temu przemiana przyrody budzącej się do życia, co jeszcze bardziej kontrastuje z grudniowym misterium narodzenia Pana. To właśnie Wielkanoc jest centrum świętego roku. I teraz bardziej niż zwykle odczuwam to, iż to jest właśnie rzeczywisty czas święty – że faktycznie uobcenia się To, Co Święte. Koło czasu i losu wykonuje pełen obrót – Pan naprawdę jest teraz na Golgocie i naprawdę leży w grobie i naprawdę z martwych wstaje. To istotny sens naszego Chrześcijaństwa.