dla wszystkich, lecz nie dla każdego | Krzysztof Kudłacik
Kilka dni temu Nadleśnictwo Andrychów uroczyście oddało do użytku nowy budynek – przy ulicy Juliusza Słowackiego, naprzeciw basenu miejskiego. W mojej ocenie to najładniejszy budynek w mieście.
Lech Janerka śpiewał „Strzeż się tych miejsc, Ciemnych przejść, Późnych pór, Zakamarków, schodów, wind, Baru „Bar”, Końca tras, Brudnych ulic gdzie jest mrok”
Andrychów sąsiaduje ze wsią Bulowice. W Bulowicach jest cudowny zespół parkowo-pałacowy. W 2008r. gdy powstały te fotografie, mieścił się tam oddział andrychowskiego szpitala psychiatrycznego – odwyk dla alkoholików. Wkrótce potem szpital musiał się stamtąd wyprowadzić, a obiekt stał się własnością bodaj Agencji Mienia Rolnego z Krakowa. Aktualnie obiekt jest zamknięty i niedostępny dla widzów.
Kiedyś była to jedna z najbardziej klimatycznych ulic miasta. Szpaler wielkich drzew robił niezwykły klimat. Ale przyszedł rok 2010 i wszystko się zmieniło. Zawitał beton.
Dlaczego tak chętnie fotografuję opuszczone domy i budynki? Mam dziwne, instynktowe przekonanie, że miejsca opuszczone przez ludzi umierają. Tak jakby w przeszłości martwe budowle żyły wraz z ludźmi. Ot taka infantylne metafizyka. Owszem, można to wyjaśnić bez tego założenia – że bez ludzi budynki niszczeją, bo tak już jest i basta.
Ja jednak będę się upierał przy moim. Kulturowo opuszczony budynek lub dom jest namacalnym świadectwem życia ludzi, którzy wcześniej tam pracowali lub żyli. To pozostałości ludzkiego życia. Jako takie zawsze mnie fascynują. To część przemijania.
W Andrychowie i okolicach jest sporo takich artefaktów. To część zmian, jakie tutaj nastąpiły po 1989r.
To była kuźnia. Pamiętam ze swojego dzieciństwa konie, którym kowal kuł i montował podkowy. Aktualnie to tylko stara, zamknięta szopa na ul.Niecałej.
wracamy do przeszłości.
